YAPMAK ve YIKMAK

Ne güzel yazmış M.Akif Ersoy aşağıdaki dizelerde.. Diyor ki özetle, Süleymaniye gibi o muhteşem eseri yıkmak için birkaç çolpa herif yeterken; onu yeniden yapmak için bir güçlü irade (Muhteşem Süleyman) ve bir büyük koca usta (Sinan) gerekir..

“ Yıkmak insanlara yapmak kadar kıymet mi verir?

 Onu en çolpa herifler de emin ol becerir

 Sade sen gösteriver işte budur kubbe diye

 İki ırgatla iner şimdi Süleymaniye

 Ama gel kaldıralım dendi mi heyhat o zaman 

 Bir Süleyman daha lazım yeniden bir de Sinan”

 

Kurumlarda işleyen yapıların/sistemlerin de önünde kazma ile bekleyenler olur elbette! Yıllar içerisinde temeli atılan, inşa edilen ve iyileşerek büyüyen her güzel işin mutlaka bir celladı olur. Çok değil, birkaç gün, birkaç ay içerisinde indiriverir kılıcını düzenin köküne.. Heba olur onca çaba, onca emek!

Ama gel yeniden yapalım desen, ortadan kaçacak kişilerdir o cellatlar. Bilirler ki; başka yerlerde, başka kurumlarda yıkılacak başka sistemler bulurlar kendilerine.. 

Sonrasında herkes çeker gider, uzaklaşır yıkıntının yakınından. Ta ki! Bir başka cesaretli bir yürek gelene kadar.. Toplar yeniden gönülden inanan, gözü pek, dili sivri, güçlü, sabırlı ve cesaretli yiğitleri. Yıkılanı, döküleni, kırılanı onarır ve yeniden inşa eder güzel olanı..

Bir cellat daha belirir kapının önünde, birkaç da çolpa herif ellerinde kazma..

Ve ne güzel söylemiş çağdaş ozan Barış Manço:

“Bu kafayla bir baltaya sap olamazsın ama
Gün gelir sapın ucuna olursun kazma “