Zaman Yönetimi: 3-5-8 Yöntemi 

⏰ Uzun zamandır uyguladığım bir zaman yönetimi yöntemini paylaşmak istiyorum. Zaman yönetiminde işleri önceliklendirmek önemlidir. Aynı anda birçok işi yapmak veya takip etmek çok zor. Mutlaka işler arasında önceliklendirme yapmam gereklidir. Bununla ilgili literatürde birçok yöntem var. Ancak bunların kullanımında bazı zorluklar yaşadım. ⏰

Bu yüzden kendimce daha uygun bir yöntem geliştirdim.

3-5-8 oyununu, iskambil oyunlarını oynayanlar iyi bilirler. 3 kişiyle oynanan bir oyundur.

Ancak burada işlerin takibi için kullandığım 3-5-8 yönteminden bahsedeceğim. Şöyle ki:

🟥 3'lü grup: En acil ve yakından takip edilmesi ve/veya yapılması gereken işler. İnsanın konsantrasyonunu odaklaması ve yakından ilgilenebilmesi için aynı anda en fazla 3 işle ilgilenebileceğini düşünüyorum. 3'ten fazlası gerçekçi değildir. Bir çırpıda en fazla 3 işi, hususu söyleyebilirsiniz. Her zaman 3 tane olmalıdır. 3'ten az ise 5'li gruptan bir iş sıraya girmelidir.

🟨 5'li grup: 3'lü gruptan sonra gelen öncelikli işler. Bunlar 3'lü gruptan işler tamamlandıkça bir üste çıkabilecek işlerdir. Önemlidirler ancak o anda hızlı aksiyon alamayacağınız işlerdir. Her zaman 5 tane olmalıdır. 5'ten az ise 8'li gruptan bir iş sıraya girmelidir.

🟦 8'li grup: Bunlar takip listeninizin en altındaki işlerdir. Aralarından bir süre sonra birkaç tanesi bir üst gruba geçebilir ya da güncelliğini yitirebilir. En fazla 8 adet olabilir, daha az da olabilir ama daha fazla olmamalıdır.

✳️ Tüm bu durumlar nedeniyle bir kişinin takip edebileceği en fazla toplam 3+5+8=16 iş olabilir. Daha fazla olmaz. Daha fazla işle ilgileniyorsanız bir sorun vardır. Yöneticilerin bu durumda delegasyon yapması gerekir. ✳️

Ben çok faydasını görüyorum, tavsiye ederim.
Umarım sizler de yararlanırsınız..

hashtag#zamanyönetimi hashtag#time hashtag#management hashtag#yönetim hashtag#üçbeşsekiz hashtag#delegasyon

 

EVCİLİK

Ünlü film yönetmeni Andrey Tarkovski bir sözünde şöyle der: "Bir ağacın üzerindeki bir böcek gibi, sanatçı da asalak gibi çocukluğundan beslenir. Sonra biriktirdiklerini harcar, yetişkin olur ve olgunluğu da son noktadır". Ben de yazılarımda çocukluğumun hazinelerinden beslenmeye devam ediyorum. Bu kimi zaman bir anı, kimi zaman ise bir film, bir oyun, bir trajik olay olabiliyor. Her çocuk gibi bizler de oyunlar oynardık. Körebe, birdirbir, uzuneşek, saklambaç vs bunlardan bazılarıydı.  Ama galiba en çok oynadığımız oyun ise evcilikti.

“Abdal düğünden, çocuk oyundan usanmaz!”

Özellikle mahallemizin çocukları ile bir araya gelince hemen bir oyun kurulurdu. O oyunlarda hiç sıkılmazdık, oynamaktan usanmazdık. Türlü senaryolar ve hikayeler oluşturulurdu. Bazen yaşanmış bir anı, bazen ise hayal ürünü kahramanlar yaratılırdı. İlerleyen yıllarda bu oyunların çok faydasını gördük. Şimdilerde sosyalleşme olarak adlandırılan kavramı bizler içeriğini bilmeden doyasıya yaşamıştık. Evcilik oyununda her defasında farklı roller oynuyorduk. Bazen evin babası, bazen evin hasta çocuğu, bazen doktor, bazen polis oluyorduk. Rolümüzün hakkını vermek için olabildiğince sahici oynamaya çalışıyorduk.

“Mahsusçuktan, hasta oluver!”

Evcilik oynarken bazıları kendine verilen rolü beğenmezlerdi. Hasta rolü verilen çocuk, “yaa ben doktor olucam, ben hasta olmak istemiyomm, doktor olmak istiyommm” diye mızmızlanırdı. Bu durumda oyundaki yaşça büyük olan ablalar veya abiler devreye girer ve “canım n’olcak sanki mahsusçuktan hasta olacaksın, sonraki oyunlarda da sen doktor olursun” diye ikna etmeye çalışırlardı. Hayatımızın birçok zamanında da birileri bize zaman zaman mahsusçuktan oynamamız gereken roller verdi. Şimdi o evcilik oyunlarını çok iyi anlıyorum.

“Bir projede, iki cambaz oynamaz!”

Benzer rol dağıtımı proje ekipleri oluşturulurken de gerçekleştirilir. Herkesin yetkinliklerine ve yeteneklerine göre rolleri belirlenir. Kimisi iyi polis olur, kimisi ise eli sopalı kötü polis oluverir. Bazılarımız bize düşen rolleri beğenmeyiz. “Ama ben proje yöneticisi olmak istiyorum yaa!” diye serzenişte bulunanlar olur. Ancak bilinmesi gerekir ki, bir ipte iki cambaz oynamaz. Birisinin ak dediğine, diğeri kara diyemez. Bunu yapmaya kalkarlarsa, ya ip kopar ya da cambazların ikisi de yere düşer..

Kimisi arkadaşına biçilen rolü kıskanır ve “Ama o kişi şu rolü almış, o zaman ben de şu rolde olmalıydım, benim neyim eksik!” diye şikayet eder. O sırada bir yönetici çıkar ve “aman canım mahsusçuktan o rolü üstleneceksin, bu projede böyle olsun, başka projede sana başka roller veririz” der. O kişi de ya ikna olur, ya da küskün bir şekilde işi yavaşlatır, aksatır.

“Eşeğe cilve yap demişler, çifte atmış!”

Kimisi ise rolünü fazla sahiplenir ve kraldan daha fazla kralcı oluverir. Kendisine verilen yetkinin dışına çıkıp, sorumluluğuna girmeyen işlere de burnunu sokmaya başlar. Mahsusçuktan oynadığı rolü, sahici bir şekilde yerine getirir. Faydasından çok zararı olur.  

Dolayısıyla hepimiz projelerde bir anlamda evcilik oynuyoruz. Her projede farklı roller üstleniyoruz. Rolümüzün gereği mahsusçuktan da olsa sert olabiliyoruz. Kimsenin bu rolleri fazla ciddiye almasına gerek yok. Bilinmesi gereken şey:

Dostun attığı taş, baş yarmaz..